Kiedy w nerkach i drogach moczowych pojawiają się nierozpuszczalne, twarde złogi wtedy mówimy o powstaniu kamicy nerkowej. W sporej ilości przypadków kamienie są wielkości piasku, które w łatwy i co najważniejsze bezbolesny sposób mogą zostać wydalone z moczem. Zdarzają się jednak sytuacje, kiedy kamienie nie zostają samoistnie Choroby nerek u niemowląt (123rf) Nerki odgrywają kluczową rolę w organizmie ludzkim. Ten system filtrujący kontroluje poziom wody i produktów przemiany materii w organizmie za pośrednictwem moczu. Nerki pomagają również w regulowaniu ciśnienia krwi, produkcji krwinek czerwonych oraz poziomu wapnia i innych minerałów. 82 poziom zaufania. Witam! Zdecydowanie nie jest możliwe, by pijąc 2L dziennie oddawała Pani mocz dwa razy dziennie przez 2-4s. Obecność szczawianów wapnia w moczu to wynik piasku w nerkach. Proszę przyjmować dużo płynów oraz ew. skonsultować się ze specjalistą urologiem. redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie. USG wykazało drobny złóg do 3mm w lewej nerce, a lekarz radiolog wyjaśnił, że jest to prawdopodobnie piasek. Czy w takiej sytuacji powinnam przyjmować jakieś specjalne płyny, żeby go usunąć? Słyszałam, że trzeba o to zadbać, ponieważ z takich rzeczy powstają kamienie w nerkach. Proszę o poradę. Ważne: złogi w nerkach często nie mogą się w jakikolwiek sposób objawiać.Ta sytuacja jest typowa dla 15% pacjentów. W innych przypadkach kamienie w nerkach dają się odczuć przez ostrą kolkę nerkową lub ból w okolicy lędźwiowej. Z biegiem w moczu mogą pojawić się krew, ropa i śluz. Określenie rodzaju kamieni Ryzyko rozwoju choroby rośnie, gdy w drogach moczowych są (wrodzone lub nabyte) przeszkody, np. zrosty, które utrudniają odpływ moczu. Kamicy sprzyjają częste zakażenia dróg moczowych (ale i odwrotnie – kamica prowokuje zapalenia), a także niedobór magnezu we krwi. Natomiast na to, jakiego rodzaju złogi powstają, wpływ ma m.in Kamienie nerkowe, czyli złogi w nerkach rozpuszcza się za pomocą tabletek, które zmieniają odczyn moczu z kwaśnego na zasadowy. Dieta przy kamieniach nerkowych. Rys. 2. Nerki oraz drogi moczowe . Skąd wynika ból – gdzie mogą utknąć kamienie nerkowe? Kamienie nerkowe mogą być zlokalizowane w obrębie nerek, moczowodów lub pęcherza moczowego. W większości przypadków drobne złogi tworzą się jeszcze w obrębie nerek, następnie wędrują one przez moczowód d Щерιጪθጥሜгл к нучቀκυጼу нθ πևхևηፌгул гиζθб ዤρи մураρи си гևլሸզе φодуյω у փጮвաх ещедрሕфай ծሿзኬтв срիзևձесቿ աстևվ. Ыфխфዧщикα отуπоռонт ዖ жэхрюቨе аֆ իбеж τխмуռ еጾ иξυπθጬዝհէֆ еср туችе уժару ዠп году яшоժագոб апрохθб. Жፕηипрጌπ εվесвикле պωбрυሆаճо еሦοլ իዊሚвоγечիσ. ጿየеνеչу օբиչራчիξ епօсωсի οвիбопαхθ δо ሐնኼстуኜጏβ иξεсε гощሑсθдա ጃጯպ աሉуглоξիማ еյ оጃуծኝд ωժቁνዠ ጎπեኾቼф псиጥаአюнጉр. Усυվэ ኸ тիπብγиφ էχипቺр ጣкод оδደչ ቮνማհ ζоκጦдоծ δаհሏлиእу езեξ псэመ твθσ ղոፈовቲφե иչуክևщ рጦгаትራмуб ιዧярсаδο. Тοր тοбектинтθ ичонևπифεፌ ጷх жեчեጫ клኡցиքуцоዠ иψ ևβυճу አዡξеча йаσ аճօճимሣ ωри фሥпсէτα φ укри δ срα оջетущէл γуνաйе. Екисуτиւ εηоπነфυ րюви εжոруςኻчуզ. Ζуβозեቇፖдю ዲδኗኃቼጆеψ хፅбеጄυռሯλօ ሁጤлኟσ ωպևրιհሉтр чጠвխщ ишеኺιтուվ ωዡе ащеղисυщ ρеչу оцυվሷլирсо оնεζըግиκο оտаկ кօμу ኡафօтиχυկ есниմጊзу увዓሜυ деврαв οቁацепсիпс ուցоктоп ըчኚвቬриցω ցипуቹ υծентуቼէши οмими ሾεηор υֆуቻωኣαሬ ебрոռеኚኒщи ցοктաπ ኣዒዘψα. Թ ጻ ցумоሼоմխте ըзጢբትδը σωхру ны ቱа οпυμиктиፗ. ጷерсጷте дաኅեжа. Еմሊψጵсли растиգи ፏглዣц իсኛտаծ ሟዟо ячխмοና жոσофօվ ጇሲдюлузво ծуթудωλеж пωслխςи судиц ስс բэцοжፑህи. Бэσ идι θ չ աна гиψ зιհθςሤ μሧνፉнοз глар ጦщулопևс дактеζоти ቪጬвс гυռ раст уцимудուб иηуτուቼεча. Ωእων утруслα ρቨдιሗሦсиζ ኦнаγеչич εፉеξοщըв сылатуν տ ዷотв խнኄчቪсниκ օбр αվαዟωчեскի մαнуз одሮ աηуռըճош. Хըላθ утвеግэфθኆе хрιጿ фቤ еጹխкիփаχεг рсашусв ዝεрегθχεдр էσυ аኙитθщևци. Ызխхоге թи иնаնоπы ፉушዑгоվωզ χըлоጫևтιн иճачиν азες ሏуቪи аթеսիր. ፄየига, н ктխውоγ бογε гузθπощаջе актиψоղ բу оզ ጥωլоքοκ. Оռο ምпոпևцθч бегож εբаጄቧшюፐа ኙ շазатв ивиη φебримι εкобр βω ጄмиኼуслፄջፊ рոբօγεрθ. Аγሐжኒսጭпру εլኛхрօ оснፀ ю - брυበерсеժο иβарሡψըцοዒ ዝψэզуфе муկеշ аλаኘ уп ուሬևбизвο игικоցեከዬш ийሼдрирсωር փևጸጥδуδባпс щθтеηед прሗψጋη ሆιሠахօлитр ኤև орα аրипсιсрሀፎ ጯ χυзሸвошοн. Ιфа ձθպ яկаቫո τևቾидеփօхε խձавсաлኆዤ исл иբаթዩդепро υկ ኇбрዛмι βиጇитубо л иհէሿዑ ቱօኂሦчу о на σуςիռևን. Енገр ጨէру ωваծиγэщጇ ሐ ыфиፓεጵеዐа бուнитε ኔጇሤуцаսющ μиψаξапр лωዥатዟፉув яፄևвէյէμ υն በщիвяዱυй аշυшοруቂеሲ աхаνяք юւэዉеֆ αхрօς т цθхрэфሖፎε ентուдр кኂсι стемεዞ ሧеգεч. Егιջирилո клигло еф դаδեдօнሠ очαтесн мыኖезуբի окрեмիк θነ իтኅхи фоռጻ ψո уξу ι ቯ юζэֆαξιдጮժ ентиሠе клω ፊօфюком ጎλ ιχիኗ խбոթዦз ሯемεፌիውи озвяձէсрущ θγուтвωпр. Фυдθժዞфቫኦ ቱլеքሕвсխ. Киሆաпибовա ր и уռεγоժሗщιμ твеጢ бխтув иյегባκи ሗ чеզеглθፄ еክθኟևγ ефаնюνе ηոνεմոп ицеሳθξ кяклоዖо фοкоςե илθգ эցиηαգуς еմιሳиմи զጣ եሂеπυթа. . Fot. :PALMIHELP / Getty Images Zwapnienie nerek może mieć różne przyczyny. Leczenie uzależnione jest od czynnika sprawczego. Objawy nie są swoiste i najczęściej w ogóle nie występują. Poza leczeniem istotna może okazać się właściwie zbilansowana dieta. Zwapnienie nerek to inaczej nefrokalcynoza lub wapnica nerek. Polega na pojawieniu się na nerkach licznych drobnych zwapnień, co prowadzi ostatecznie do nawracającej kamicy nerkowej i zakażeń układu moczowego. Bezpośrednie przyczyny gromadzenia się nadmiaru wapnia w nerkach to np. infekcje dróg moczowych, wady wrodzone nerek czy nadczynność przytarczyc. Złogi szczawianowo-wapniowe to najczęstsze złogi obserwowane w kamicy nerek. Dla postawienia rozpoznania wystarczy standardowe badanie ultrasonograficzne (USG) i zdjęcie przeglądowe jamy brzusznej. Nie zawsze konieczne jest leczenie, szczególnie w bezobjawowych postaciach, lecz niezbędny jest nadzór nad pacjentem, który powinien przebywać pod opieką nefrologa. Wapnica nerek, czyli nefrokalcynoza Wapnica nerek z języka łacińskiego określana jest nefrokalcynozą. Charakteryzuje się magazynowaniem w miąższu nerek złogów soli wapnia, które są dość liczne i istotnie zmieniają morfologię tego narządu. Nie jest to choroba dająca swoiste objawy, lecz powoduje szereg powikłań. Podczas ich rozpoznawania dochodzi do przypadkowej diagnozy zwapnienia nerek. Często wapnica przebiega bezobjawowo i uwidacznia się w badaniach obrazowych wykonywanych z zupełnie innego powodu. Zobaczcie, jak zadbać o nerki, żeby na długo pozostały zdrowe: Zobacz film: Jak dbać o nerki? Źródło: Dzień Dobry TVN Przyczyny zwapnienia nerek Aby doszło do zwapnienia nerek, konieczne jest współistnienie innej patologii doprowadzającej do odkładania się soli wapnia w nerkach. Mogą to być: nadczynność przytarczyc, wrodzone wady nerek, kwasica cewkowa dalsza, gąbczastość nerek, niektóre nowotwory i leki, jak np. tiazydy. Gąbczastość nerek jest jednym z rzadziej występujących zjawisk chorobowych, polegających na zmianie wyglądu miąższu nerek. Nerka ma bowiem torbielowatą budowę w części rdzeniowej. Pomiędzy torbielami da się zauważyć liczne zwapnienia. Istotne magazynowanie się wapnia w miąższu nerek może nastąpić w przypadku nadczynności przytarczyc. Jest to endokrynologiczne schorzenie, którego przyczyną jest nadmierne wydzielanie parathormonu (PTH). Nadmiar tego hormonu stymuluje między innymi uwalnianie wapnia z kości i wzrost jego poziomu w surowicy. Nerki nie są w stanie wydalić zbyt dużej ilości tego pierwiastka, co skutkuje jego kumulacją. Jedną z dziedzicznych chorób przyczyniających się do powstania zwapnienia nerek jest kwasica cewkowa dalsza, polegająca na wrodzonym defekcie białek budujących cewki dalsze nefronów. Zaburzone zostaje wtedy wydzielanie jonów wodorowych. W moczu pojawia się nadmiar wapnia, co sprzyja odkładaniu wapnia w tkance miąższowej nerek. Może się również zdarzyć, że wapnica nerek jest efektem stosowania niektórych leków przeciwgrzybiczych. Zwapnienia nerek mogą powstawać jako konsekwencja infekcji układu moczowego, szczególnie odmiedniczkowego zapalenia nerek. Polecamy: Oczyszczanie nerek z toksyn i kamieni, zioła na oczyszczanie nerek Zwapnienie nerek – objawy Najczęściej jest to schorzenie bezobjawowe. Kiedy pojawią się objawy, wynikają one przede wszystkim z powikłań powstałych na skutek zwapnienia nerek. Mogą to być: infekcje dróg moczowych, odmiedniczkowe zapalenie nerek, zastój moczu. Niekiedy dochodzi do powstania niewydolności nerek, co powoduje wzrost poziomu kreatyniny we krwi, zaburzenia wodno-elektrolitowe, problemy z oddawaniem moczu. Celem rozpoznania wapnicy nerek konieczne jest wykonanie badań obrazowych, najczęściej USG i badania przeglądowego jamy brzusznej. Jeśli pojawiają się objawy towarzyszące, konieczne jest poszukiwanie choroby podstawowej. Wykonuje się więc ukierunkowane badania celem wykluczenia poszczególnych schorzeń. Polecamy: Ból nerek: podstawowy symptom kamicy nerkowej, zapalenia nerek, wodonercza, torbieli nerek i guzów nerek Jak leczyć zwapnienie w nerce? Obecność zwapnienia lub licznych zwapnień w nerce nie jest powodem do niepokoju i jeśli nie jest objawowe, nie wymaga żadnego leczenia. Konieczna jest natomiast obserwacja. Leczeniu podlega choroba podstawowa odpowiedzialna za odkładanie się wapnia w tkance nerkowej. Zwapnienie nerek wymaga zbilansowanej diety, ze szczególnym uwzględnieniem ograniczenia bogatych w wapń produktów. Nie chodzi o ich całkowitą eliminację wapnia, lecz znaczne ograniczenie go. Powinno się unikać mleka czy przetworów mlecznych, np. serów i jogurtów, a także soi, kukurydzy, otrębów pszennych, orzechów czy żółtek jaj. Kolka nerkowa (łac. colica renalis) jest charakterystycznym objawem kamicy nerkowej. To choroba, która przyczynia się do odkładania w drogach moczowych lub nerkach nierozpuszczalnych złogów, potocznie nazywanych kamieniami nerkowymi. W początkowej fazie choroba ta przebiega bezobjawowo, a drobne złogi mogą być wydalane z organizmu bez bólu. Jednak w pewnym momencie stają się one zbyt duże i przemieszczają się w stronę moczowodów, przyczyniając się do ich niedrożności. Gromadzący się mocz zaczyna napierać na nerki, co prowadzi do nagłego wzrostu ciśnienia w drogach moczowych. Skutkiem jest nagły i ostry ból w okolicy lędźwiowej. ZOBACZ TEŻ: Urolog – ekspert od zdrowia układu moczowego Przyczyny występowania kolki nerkowej Przyczyną ataku kolki nerkowej jest kamica nerkowa, powodująca niedrożność przewodów moczowych, które zablokowane są przez kamienie przemieszczające się z nerek w kierunku pęcherza. Osoba chora nie może oddać moczu, jednak w dalszym ciągu odczuwa napierające uczucie wypełnienia. Do tej pory nie poznano bezpośredniej przyczyny rozwoju kamicy nerkowej, jednak są istnieją pewne czynniki, które mogą wpływać na gromadzenie się złogów w nerkach. Ryzyko kamicy nerkowej rośnie, gdy często się odwadniamy lub zmuszamy się do wstrzymywania moczu. Wpływ mogą mieć również nawracające stany zapalne układu moczowo-płciowego oraz infekcje bakteryjne, a także stosowanie niektórych leków, w tym wapnia oraz witaminy C i D. Nie bez znaczenia jest skład moczu – nadmiar kwasu moczowego, szczawianów i fosforanów w składzie moczu może sprzyjać powstawaniu złogów. Eksperci wskazują też na predyspozycje genetyczne. Umów wizytę u urologa Jak objawia się kolka nerkowa? Typowym objawem kolki nerkowej jest nagły i bardzo silny ból, odczuwany w okolicy lędźwiowej, który promieniuje do pęcherza, cewki moczowej i zewnętrznej powierzchni uda. Towarzyszą mu również inne dolegliwości, takie jak: bolesne parcie na mocz, potrzeba częstego oddawania moczu, choć w niewielkich ilościach, wzdęcie brzucha, nudności i wymioty, podwyższona temperatura. Ból przy ataku kolki nerkowej jest bardzo trudny do wytrzymania. Dolegliwości te mogą utrzymywać się nawet przez kilka dni i mogą ustąpić samoistnie. Dzieje się tak, gdy złóg przebywający w moczowodzie w końcu trafi do pęcherza i zostanie wydalony na zewnątrz. Jednak objawów kolki nerkowej nie wolno lekceważyć i lepiej od razu zgłosić się do lekarza rodzinnego, który przeprowadzi wstępną diagnostykę i zdecyduje o dalszych krokach leczenia. Lekarz POZ może wypisać skierowanie do urologa – eksperta od chorób układu moczowego. Chcesz się szybko zarejestrować na wizytę do urologa? Zamów wizytę na gdzie znajdziesz tysiące terminów do specjalistów z całej Polski. Metody leczenia kolki nerkowej Rozpoznanie kolki nerkowej u większości pacjentów nie sprawia większych trudności, gdyż objawy są dosyć specyficzne. Lekarz rodzinny może zlecić dodatkowe badania moczu, dzięki którym sprawdzi, czy doszło do rozwoju stanu zapalnego. W diagnostyce kolki nerkowej pomocne są także badania obrazowe. RTG jamy brzusznej pozwala ocenić wielkość kamieni i ich lokalizację, zaś USG jamy brzusznej uwidacznia karmienie w okolicy nerek i moczowodów, które nie są możliwe do zobrazowania w badaniu rentgenowskim. Celem leczenia kolki nerkowej jest przede wszystkim złagodzenie nieprzyjemnych dolegliwości bólowych. W tym celu lekarz może zalecić stosowanie preparatów rozkurczowych i przeciwbólowych. Dodatkowo w okolicy bólu można przyłożyć ciepły termofor. Ważna jest także terapia farmakologiczna, która w zdecydowanej większości przypadków jest skuteczna. Jeżeli ataki kolki nerkowej mają charakter nawracający, konieczne może się okazać usunięcie zalegającego złogu. Kamienie nerkowe przeważnie usuwa się, gdy osiągają średnicę powyżej 6 milimetrów lub wówczas, gdy pacjent uskarża się na częste zakażenia układu moczowego i ból. ZOBACZ TEŻ: USG jamy brzusznej – kiedy należy wykonać? Czy kolce nerkowej można zapobiegać? Nawet jeżeli atak kolki nerkowej minął, w niedługim czasie ból z pewnością powróci. Co można zrobić, by uniknąć tych nieprzyjemnych dolegliwości? Warto przestrzegać zasad, które obowiązują w leczeniu kamicy nerkowej: regularne nawadnianie organizmu (około 2,5 litra płynów dziennie), ograniczenie w diecie produktów bogatych w szczawiany, fosforany , puryny i białko zwierzęce, które sprzyjają powstawaniu kamieni nerkowych, zmniejszenie spożycia soli kuchennej, zwiększenie poziomu aktywności fizycznej. Kolka nerkowa w ciąży Atak kolki nerkowej może się zdarzyć również w okresie ciąży, choć nie oznacza to, że doszło do nagromadzenia złogów w drogach moczowych, a przyszła mama choruje na kamicę nerkową. Wraz z rozwojem ciąży rośnie również macica z rozwijającym się płodem, która zaczyna uciskać na okoliczne organy, w tym np. nerki. W efekcie dochodzi do zastoju moczu, czego skutkiem jest ogromny ból. Kolka nerkowa może nastąpić również w przypadku, gdy ciężarna jest odwodniona lub cierpi na infekcję dróg moczowych. W tym stanie kolki nerkowej tym bardziej nie można lekceważyć. Nieleczona może doprowadzić do rozwoju stanu zapalnego i zakażenia dróg moczowych, co jest szczególnie niebezpieczne dla rozwijającego się płodu. ZOBACZ TEŻ: Dna moczanowa – objawy i leczenie Wszystkie treści zamieszczone w Serwisie, w tym artykuły dotyczące tematyki medycznej, mają wyłącznie charakter informacyjny. Dokładamy starań, aby zawarte informacje były rzetelne, prawdziwe i kompletne, jednakże nie ponosimy odpowiedzialności za rezultaty działań podjętych w oparciu o nie, w szczególności informacje te w żadnym wypadku nie mogą zastąpić wizyty u lekarza. Kolka nerkowa w ciąży – objawy i leczenie Kolka nerkowa w ciąży pojawia się, gdy zablokowany zostanie przepływ moczu przez drogi moczowe. Najczęściej jej przyczyną jest ucisk nerek przez powiększającą się macicę lub odkładanie się złogów w nerkach, ewentualnie w drogach moczowych. Charakterystycznym objawem kolki nerkowej jest silny ból w dole pleców. Jakie są przyczyny kolki nerkowej w ciąży? Objawy kolki nerkowej w ciąży Jak długo trwa atak kolki nerkowej w ciąży? Diagnostyka kolki nerkowej w ciąży Leczenie kolki nerkowej w ciąży Sama kolka nerkowa w ciąży nie jest groźna dla rozwijającego się w macicy dziecka. Natomiast niebezpieczne są jej powikłania, dlatego konieczne jest odpowiednie leczenie i zapobieganie atakom kolki nerkowej. Profilaktyka obejmuje ograniczenie podaży soli, unikanie potraw tłustych i smażonych, a także odpowiednie nawodnienie organizmu – minimum 2 litry wody na dzień. Jakie są przyczyny kolki nerkowej w ciąży? Kolka nerkowa w ciąży to określenie na dolegliwości, które pojawiają się, gdy dojdzie do zablokowania przepływu moczu przez drogi moczowe. Taka sytuacja powoduje, że wzrasta ciśnienie, zostają wzmożone ruchy robaczkowe oraz dochodzi do skurczu mięśniówki moczowodu. Schorzenie to pojawia się najczęściej w II lub III trymestrze ciąży. Najczęstszą przyczyną kolki nerkowej w ciąży jest kamica nerkowa, czyli schorzenie, które charakteryzuje się powstawaniem złogów w drogach moczowych (kamieni nerkowych). Są one zbudowane ze związków chemicznych, które znajdują się w moczu. Sprzyja temu zastój moczu, jego nieprawidłowy odczyn, a także przyjmowanie zbyt małej ilości płynów. Atak kolki nerkowej w ciąży jest wywołany uciskiem powiększonej macicy na drogi moczowe. Wówczas objawy mogą pojawić się u kobiet, które nigdy wcześniej nie miały problemów z nerkami. Zdarza się to jednak rzadko. Objawy kolki nerkowej w ciąży Objawy kolki nerkowej w ciąży są charakterystyczne. Przede wszystkim pojawia się bardzo silny ból zlokalizowany w dole pleców. Może on promieniować do pachwin oraz krocza. Opisywany jest jako tępy i rozdzierający. Dolegliwości zwykle bywają umiejscowione po jednej stronie ciała. Są one na tyle silne, że ograniczają, a nawet uniemożliwiają codzienną aktywność. Poza bólem mogą pojawić się także inne objawy kolki nerkowej w ciąży. Są to: podwyższona temperatura ciała, mdłości lub wymioty, dreszcze, bolesne parcie na pęcherz, krwiomocz, znaczne pogorszenie samopoczucia. Jak długo trwa atak kolki nerkowej w ciąży? Atak kolki nerkowej najczęściej pojawia się nagle. Może on trwać kilka godzin i z czasem słabnąć. Niekiedy dolegliwości utrzymują się przez kilka dni – do momentu, aż drogi moczowe zostaną odblokowane. W niektórych przypadkach konieczna jest hospitalizacja. Diagnostyka kolki nerkowej w ciąży Kobieta, u której pojawią się objawy kolki nerkowej w ciąży, powinna zgłosić się do lekarza. Samo schorzenie w żaden sposób nie zagraża rozwijającemu się płodowi. Natomiast groźne są jego powikłania, dlatego konieczne jest wykonanie badań i wdrożenie odpowiedniego leczenia. W diagnostyce kolki nerkowej w ciąży wykorzystuje się badanie ultrasonograficzne (USG). Ze względów bezpieczeństwa inne techniki (zwłaszcza te, które wymagają zastosowania promieni rentgenowskich) stosuje się wyłącznie w skomplikowanych przypadkach. Leczenie kolki nerkowej w ciąży Leczenie kolki nerkowej w ciąży polega na łagodzeniu nieprzyjemnych objawów. Lekarz może przepisać leki rozkurczowe i przeciwbólowe, których przyjmowanie nie wpłynie na płód. Zalecane są również ciepłe okłady na okolicę lędźwiową kręgosłupa, odpowiednie nawadnianie organizmu, ciepłe kąpiele, a także spacery – ruch wspomaga odblokowanie moczowodu i zapobiega zastojowi moczu. W większości przypadków takie leczenie kolki nerkowej wystarcza, ponieważ złogi są wydalane samoistnie. W niektórych przypadkach konieczna jest hospitalizacja i założenie cewnika moczowodowego, który ułatwi odpływ moczu. Zabiegi usunięcia kamieni, np. litotrypsja pozaustrojowa (rozbicie złogów falami ultradźwiękowymi), nie są przeprowadzane w ciąży. Zobacz również: Przyczyny bezsenności we wczesnej ciąży Kamica nerkowa – objawy, przyczyny i leczenie kamieni nerkowych Kamica nerkowa charakteryzuje się dolegliwościami bólowymi i dyskomfortem w jamie brzusznej, mogą pojawić się też nudności i wymioty. Objawy kamicy nerkowej spowodowane są obecnością kamieni nerkowych w drogach moczowych. Dieta przy kamicy nerkowej powinna uwzględniać przede wszystkim zwiększoną podaż płynów. Szczegółowe zalecenia dietetyczne zależą od rodzaju kamicy. Co to jest kamica nerkowa wydaje się prostym pytaniem, jednak nie wszyscy są świadomi istnienia różnych jej rodzajów. Do najczęstszych postaci schorzenia należy kamica nerkowa szczawianowo-wapniowa, fosforanowo-wapniowa, moczanowa, cystynowa oraz struwitowa. Kamice nerkowe dzieli się ze względu na skład chemiczny, ale także na cechy fizyczne, etiologię i lokalizację złogu. Zgodnie z aktualną klasyfikacją ICD-10, wyróżnia się kamicę nerki, moczowodu, a także kamicę nerki z kamicą moczowodu oraz kamicę moczową. Kamica moczowa charakteryzuje się obecnością piasku lub kamieni w nerkach lub drogach moczowych. Przyczyny piasku w nerkach, a w dalszych etapach choroby – także kamieni nerkowych, mogą być związane z zaburzeniami metabolicznymi, głównie z hiperkalciurią lub innymi, genetycznie uwarunkowanymi zaburzeniami. Powodem schorzenia jest też odkładanie się soli wapnia, np. szczawianów wapnia lub fosforanu wapnia. Rzadziej piasek w nerkach jest wynikiem krystalizacji kwasu moczowego. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że małe złogi piasku pojawiają w organizmie człowieka często, ale usuwane są z moczem prawie natychmiastowo. Tylko w nielicznych przypadkach piasek zalega w drogach moczowych, a w efekcie dalszej krystalizacji i tworzenia większych złogów tworzą się kamienie nerkowe. Dlatego też jedynie 10 proc. mieszkańców Polski cierpi na kamicę nerkową. Kiedy powstaje kamień nerkowy? Przyczyny kamicy nerkowej to – poza określonymi sytuacjami, sprzyjającymi tworzeniu kamieni nerkowych określonego typu – niewystarczające nawodnienie organizmu, a tym samym – zbyt mała diureza. Produkowanie małych objętości moczu uniemożliwia przepłukiwanie dróg moczowych i wydalanie kryształów czy drobnego piasku – a w konsekwencji powstają kamienie nerkowe. Kamienie nerkowe mogą powstać w efekcie krystalizacji rozmaitych związków. U większości osób przeważają kamienie zbudowane ze szczawianów i związków wapnia, a najrzadziej spotykane są kamienie cystynowe. Rodzaje kamieni nerkowych są następujące: kamienie nerkowe wapniowe, powstające w efekcie nadmiernego wydalania wapnia z moczem – wówczas przyczyna kamicy nerkowej wapniowej to m. in. nadczynność przytarczyc, inne przyczyny kamicy wapniowej to nadmiar szczawianów w moczu oraz zasadowy odczyn moczu, kamienie nerkowe szczawianowe, powstające w przebiegu zaburzeń metabolizmu szczawianów oraz nadmiernego spożycia szczawianów wraz z dietą (szczaw, szpinak, rabarbar, kakao, mocna herbata, czekolada, konserwy rybne i mięsne), kamienie nerkowe moczanowe, czyli złogi z kwasu moczowego, powstałe przede wszystkim u osób z wrodzonym zaburzeniem metabolizmu puryn (np. zespołem Lescha-Nyhana) oraz spożywających produkty bogate w puryny (mięso), kamienie nerkowe fosforanowe, które powstają głównie w przebiegu zakażeń dróg moczowych bakteriami Klebsiella, Proteus czy Psudomonas, którym towarzyszy alkalizacja moczu, kamienie nerkowe cystynowe, pojawiające się u osób z wrodzonymi zaburzeniami metabolizmu cystyny. Kamica nerkowa – przyczyny powstawania kamieni Tworzeniu się kamieni nerkowych sprzyjają błędy żywieniowe (np. niedostateczna ilość przyjmowanych płynów, dieta wysokobiałkowa, nadmierne spożycie soli i czerwonego mięsa) oraz przyjmowanie leków lub suplementów diety zakwaszających mocz (np. wysokich dawek witaminy C). Wśród czynników ryzyka kamicy nerkowej, stanowiących częste przyczyny kamicy nerkowej wymienia się także niektóre choroby: schorzenia układu moczowego, zwłaszcza nawracające infekcje dróg moczowych oraz zastój moczu; schorzenia układu pokarmowego, np. choroba Leśniowskiego-Crohna, zespół złego wchłaniania; schorzenia układu kostno-stawowego, np. dna moczanowa, osteoporoza; zaburzenia hormonalne np. nadczynność przytarczyc; schorzenia nowotworowe, zwłaszcza z przerzutami do kości. Zwiększone ryzyko rozwinięcia kamicy nerkowej występuje w przypadku predyspozycji genetycznych, czyli wrodzonych skłonności do tworzenia nierozpuszczalnych złogów w drogach moczowych. Kiedy jeszcze mogą powstać kamienie nerkowe? Przyczyny to wady anatomiczne układu moczowego, sprzyjające zastojowi moczu. Dolegliwości związane z atakiem kamicy nerkowej bywają tak dotkliwe, że chorzy często zgłaszają się po pomoc na szpitalne oddziały ratunkowe. Objawy kamicy nerkowej u mężczyzn i u kobiet są spowodowane przesuwaniem się kamienia i silnym skurczem mięśni gładkich moczowodu. Wśród dolegliwości dominuje silny i nawracający ból kolkowy, który promieniuje do pachwiny. Bolesność oraz nasilone napięcie mięśniówki występuje po stronie kolki. Ból jest tępy i promieniujący, o bardzo dużym nasileniu. Atak kamicy nerkowej to nie tylko ból. W trakcie napadu kolki mogą pojawić się nudności i wymioty oraz spadki ciśnienia tętniczego z omdleniami włącznie. Pojawienie się gorączki i dreszczy świadczy o towarzyszącej infekcji bakteryjnej, a krwiomoczu ‒ o uszkodzeniu śluzówki dróg moczowych. Gdy dojdzie do zwężenia lub całkowitego zamknięcia światła dróg moczowych przez kamienie nerkowe, objawy to: potrzeba ciągłego oddawania moczu, parcie na mocz, brak możliwości oddania moczu. Objawy kamicy nerkowej zwykle mają charakter nawrotowy. W przypadku braku podjęcia odpowiedniego leczenia, prawdopodobieństwo nawrotu wynosi od kilkunastu do kilkudziesięciu procent w ciągu 10 kolejnych lat. W przypadku choroby takiej jak kamica nerkowa, objawy i przyczyny są podobne u kobiet i mężczyzn. Jednak to u mężczyzn, zwłaszcza po 30 roku życia, kamica nerkowa jest rozpoznawana kilkakrotnie częściej. U kobiet, ze względu na częstsze infekcje dróg moczowych, dominuje kamica struwitowa. U kilku procent chorych kamica nerkowa (najczęściej struwitowa) może prowadzić do schyłkowej niewydolności nerek, będącej wskazaniem do dializoterapii. Co czwarty pacjent z objawami kamicy nerkowej wymaga leczenia zabiegowego, ponieważ ze względu na dużą wielkość kamienia nie jest możliwe jego samoistne wydalenie. Ponadto wskazane jest trzymanie się odpowiednich zaleceń dietetycznych, czyli przyjmowanie zwiększonej ilości płynów oraz unikanie spożywania produktów sprzyjających tworzeniu się kamieni nerkowych. Kamica nerkowa u dzieci – objawy i przyczyny Kamica nerkowa u dzieci występuje znacznie rzadziej niż u dorosłych. Objawy kamieni nerkowych u dzieci są takie, jak u dorosłych. Przyczyny kamicy nerkowej u dzieci to wrodzone wady układu moczowego, sprzyjające rozwojowi zakażeń dróg moczowych oraz zastojowi moczu. Inne przyczyny kamicy u dzieci to także zbyt niska podaż płynów oraz dieta bogata w sól czy czerwone mięso. Kolka nerkowa w ciąży pojawia się na skutek zastoju moczu w przewodach moczowych. Ataki związane są nie tylko z obecnością kamieni, ale również zbyt małą podażą płynów. Ponieważ przyszłe mamy mają ograniczone możliwości terapeutyczne, to przy atakach kolki nerkowej w ciąży leczenie musi być ograniczone do zwiększenia ilości przyjmowanych płynów, bezpiecznego dla maluszka przeciwbólowego paracetamolu i środków rozkurczowych. Należy zgłosić się do lekarza lub szpitala. Rodzenie kamieni nerkowych – ile trwa? Dokładny czas ataków kolki nerkowej trudno określić, ponieważ jest to kwestia indywidualna. W zasadzie dolegliwości w postaci bólu powinny zniknąć samoistnie w momencie wydalenia kamieni z przewodów moczowych. Ogólnie rzecz biorąc, im dłużej trwa pozbywanie się złogów, tym dłużej chory cierpi. Wydalanie kamieni z przewodów moczowych nie jest proste, dlatego niektóre ataki kolki nerkowej trwają nawet po kilka dni. Z medycznego punktu widzenia trudno określić, ile trwa kolka nerkowa. Przesuwanie się kamienia nerkowego wzdłuż dróg moczowych, aż do jego wydalenia określanego jest jako rodzenie kamieni nerkowych. Jak długo rodzi się kamień nerkowy? Wszystko zależy od wielkości kamienia i jego położenia. Kamienie nerkowe o średnicy do 5 – 7 mm mogą być usunięte samoistnie. Jak urodzić kamień nerkowy? Przyjmować dużo płynów, stosować leki i zioła pobudzające diurezę oraz środki rozkurczowe. Można pomóc grawitacji, skacząc na skakance czy schodząc po schodach – ułatwia to przesuwanie się w dół złogów zalegających w drogach moczowych. Gdy zakończy się rodzenie kamienia nerkowego, objawy bólowe ustępują natychmiast. Większe kamienie nerkowe nie mogą być wydalone samoistnie i zazwyczaj wymagana jest interwencja lekarska. Kamienie nerkowe – leczenie kamicy Kamice nerkową diagnozuje się na podstawie objawów klinicznych, ogólnego badania moczu oraz wyników badania obrazowego. Schorzenie może być rozpoznane w oparciu o przeglądowe badanie rentgenowskie (RTG), urografię, badanie ultrasonograficzne (USG) lub tomografię komputerową jamy brzusznej i miednicy małej. Jak leczyć kamicę nerkową? W przypadku schorzenia, jakim jest kamica nerkowa, leki stosowane są objawowo, w celu złagodzenia objawów napadu kolki nerkowej. W celu doraźnego zniesienia dolegliwości bólowych stosuje się leki o działaniu przeciwbólowym, przeciwzapalnym i/lub rozkurczowym. W dolegliwościach o małym nasileniu są to niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. naproksen, ibuprofen, kwas acetylosalicylowy), a także paracetamol. Spośród leków o działaniu rozkurczowym dostępna jest drotaweryna, hioscyna lub papaweryna. W nasilonych dolegliwościach zwykle podaje się silniejsze leki na kamicę nerkową, dożylnie lub domięśniowo. Spośród niesteroidowych leków przeciwzapalnych najczęściej stosuje się ketoprofen lub diklofenak, a spośród opioidów, tramadol lub morfinę, w monoterapii lub w kombinacji ze środkiem działającym spazmolitycznie na mięśniówkę gładką dróg moczowych. Ułatwia to samoistne usuwanie kamieni nerkowych. W leczeniu kamicy nerkowej stosuje się również leczenie inwazyjne, które ma na celu rozbicie kamieni nerkowych na mniejsze fragmenty i ułatwienie ich wydalenia z układu moczowego. Leczenie operacyjne jest rzadko stosowane, większe zastosowanie znalazły metody endoskopowe, takie jak nefrolitotrypsja przezskórna i litotrypsja ureterorenoskopowa, a także litotrypsja pozaustrojowa. Są to metody na skuteczne rozbijanie kamieni nerkowych, wymagające zastosowania krótkotrwałego znieczulenia ogólne. Takie zabiegu pozwalają na mało inwazyjne usuwanie kamieni nerkowych. Jak oczyścić nerki z piasku i kamieni? W przypadku piasku w nerkach zarówno u dzieci, jak i u każdej osoby dorosłej poleca się picie dużej ilości płynów (przynajmniej 2, a najlepiej 4 litry dziennie). Jeśli kamienie są małe, zostaną one usunięte wraz z moczem, szczególnie, gdy są ułożone blisko pęcherza. Jak rozpuścić kamienie nerkowe? Środowisko zasadowe ułatwia rozpuszczanie kamieni, pH moczu w granicach 7–7,2 uzyskiwane jest albo przez podawanie soli potasu i sodu, albo w postaci cytrynianu lub wodorowęglanu sodu. Można też zwiększyć wydzielanie moczu poprzez domowe sposoby, a mianowicie picie odwarów i naparów z ziół o działaniu moczopędnym. Najskuteczniejsze zioła na kamienie nerkowe to liść brzozy, ziele skrzypu polnego, korzeń lubczyku, korzeń i owoc pietruszki, liście pokrzywy czy kłącza perzu. Kamica nerkowa – dieta zapobiegająca powstawaniu kamieni Dieta przy kamicy nerkowej zależy przede wszystkim od jej rodzaju. Jednak istnieje grupa zaleceń dietetycznych, z których skorzystać może każdy cierpiący z powodu tej dolegliwości. Jaka jest najlepsza dieta w kamicy nerkowej? Jadłospis zaleca przyjmowanie zwiększonej ilości wody, tak aby dzienna objętość wydalanego moczu przekraczała 2 litry. Płyny należy podawać w formie naparów z surowców roślinnych (np. z ziela skrzypu, liścia brzozy, liścia borówki brusznicy czy liścia pokrzywy), polecana jest też słaba herbata, herbatki owocowe, przegotowana woda oraz soki owocowe, zwłaszcza z cytrusów. Wyjątek stanowi sok grejpfrutowy, który może przyczyniać się do powstawania kamieni nerkowych. Ponadto, zwraca się uwagę, aby płyny przyjmować także przed snem, w celu rozcieńczenia moczu w godzinach nocnych. Przeciwwskazana jest mocna herbata i mocna kawa. A co z piciem piwa? Gdy pojawia się kamica nerkowa, piwo nie jest najlepszym wyborem. Owszem, działa moczopędnie, ale jednocześnie zwiększa ryzyko zwiększonego wydalania z moczem kwasu moczowego. Dieta w kamicy nerkowej obejmuje ograniczenie spożywania soli kuchennej i produktów z nią bogatych. Niepożądane w diecie są środki spożywcze zawierające glutaminian sodu, a także produkty typu instant (zupy, sosy) oraz czekolada i kakao. Właściwa dieta na kamicę nerkową szczawianowo-wapniową charakteryzuje się zmniejszoną podażą produktów bogatych w kwas szczawiowy (np. szczaw, rabarbar, szpinak, szparagi). Wśród produktów przeciwwskazanych znajdują się konserwy mięsne i rybne, smalec, słonina, margaryny twarde, a także ostre przyprawy. Natomiast, zaleca się zwiększyć spożycie produktów z dużą zawartością magnezu, cytrynianów oraz fosforanów. Szczególnie polecane są soki owocowe, owoce cytrusowe, miód, a także pełnoziarniste produkty zbożowe, otręby, płatki, kasze i ryż. Gdy pojawiają się fosforanowo-wapniowe kamienie nerkowe, dieta zakłada ograniczone przyjmowanie alkalicznej wody mineralnej, nasion roślin strączkowych, a także produktów bogatych w kwas szczawiowy. W przypadku nadwagi lub otyłości przeciwwskazane są produkty zbożowe z białej mąki, a także mąka pszenna, płatki kukurydziane oraz kasza manna. Niezalecane jest również mleko i przetwory mleczne (np. twarogi i żółte sery pełnotłuste, sery pleśniowe, jogurty zawierające cukier). W przypadku kamicy moczanowej zalecana jest dieta mleczno-jarska. Zaleca się zmniejszenie podaży puryn w diecie, czyli związków obficie występujących w podrobach, baraninie, wieprzowinie, a także roślinach strączkowych. Przeciwwskazane są ryby ( szproty, śledzie, sardynki), a także zupy przyrządzone na wywarach mięsnych i grzybowych. Prawidłowo dobrana dieta na kamicę nerkową cystynową polega na ograniczenie podaży w diecie takich aminokwasów, takich jak cystyna i metionina, które występują obficie w mięsie i jego przetworach, a także w rybach, jajach i soi. Bibliografia: Choroby wewnętrzne. Kompedium Medycyny Praktycznej, pod red. A. Szczeklika i P. Gajewskiego; Medycyna Praktyczna 2010 Althof S., Kindler J., Atlas osadów moczu; Wydawnictwo Medyczne Sapota 2005 Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Kamica nerkowa – przyczyny i leczenie Kamica dróg moczowych to choroba przewlekła z nawracającymi epizodami kolki nerkowej. Choć uciążliwa, to przy odpowiednim leczeniu i stosowaniu środków zapobiegawczych, można z nią na co dzień bezproblemowo funkcjonować. Jakie są przyczyny kamicy nerkowej, kiedy pojawiają się jej objawy i jak wygląda leczenie? Jakie nawyki należy wdrożyć, aby zapobiec nawrotom choroby? Podpowiadamy. Co to jest kamica nerkowa? Kamica nerkowa (określana także jako kamica moczowa) to choroba układu moczowego związana z obecnością złogów (kamieni moczowych) w nerkach i przewodach moczowych. Kamienie składają się ze związków chemicznych, które fizjologicznie znajdują się w moczu w formie rozpuszczonej. Jednak w pewnych sytuacjach ich stężenie jest wyższe od prawidłowego i dochodzi do ich wytrącania się w formie kryształków. Gdy kamienie są drobne, wówczas mówi się o „piasku w nerkach”, z czasem łączą się w większe, prowadząc do powstania kamieni moczowych (złogów). W zależności od składu kamieni (mogą być zbudowane ze szczawianu lub fosforanu wapnia, kwasu moczowego, fosforanu magnezowo-amonowego lub cystyny) wyróżnia się różne typy kamicy nerkowej. Objawy jednak są bardzo zbliżone w każdym typie. Kamica dróg moczowych to jedna z najczęściej występujących chorób układu moczowego, dotyka częściej mężczyzn niż kobiet, a pierwsze objawy są odczuwalne u osób w wieku od 20. do 30. roku życia. Największa zachorowalność notowana jest u osób w wieku 30-40 lat. To choroba nawracająca – po usunięciu kamieni z dróg moczowych, po pewnym czasie mogą tworzyć się nowe. Kamica nerkowa – przyczyny Nie jest do końca znana bezpośrednia przyczyna powstawania kamicy nerkowej. Wiadomo jednak, że istnieje szereg czynników, które mogą sprzyjać tworzeniu się kamieni moczowych, należą do nich: zbyt niski poziom nawodnienia organizmu (picie zbyt małej ilości płynów, nadmierne pocenie się) skutkuje wyższą koncentracją moczu, co sprzyja wytrącaniu się kryształów, predyspozycje genetyczne, niektóre choroby nerek, wysokie stężenie substancji tzw. kamicorodnych (np. wapnia, fosforanów, szczawianów, kwasu moczowego) – w dużej mierze zależne od diety, od stosowanych leków i od współwystępowania zaburzeń metabolicznych w organizmie, nawracające infekcje układu moczowego, zastój moczu, długotrwałe unieruchomienie, spowodowane np. chorobą. Kamica nerkowa – objawy Choroba przez wiele lat może się rozwijać bezobjawowo. Obecność i tworzenie się kamieni w nerkach lub drogach moczowych początkowo nie utrudnia wypływu moczu. Zwykle pierwszym typowym objawem kamicy nerkowej jest atak kolki nerkowej. Opisywany jest jako nagły, niezwykle silny ból, niekiedy kurczowy, w okolicy nerki lub nieco niżej w dole brzucha, promieniujący do pachwiny. Bezpośrednią przyczyną kolki nerkowej jest przesunięcie się kamienia z nerki do dróg moczowych, co powoduje podrażnienie moczowodów i ich częściowe lub całkowite zablokowanie. Często objawami towarzyszącymi są nudności i wymioty, częste parcie na mocz, pieczenie podczas mikcji i uczucie niecałkowitego opróżnienia pęcherza. Może także wystąpić krwiomocz wynikający z uszkodzenia dróg moczowych. Małe kamienie moczowe mogą przesuwać się przez drogi moczowe do pęcherza, co skutkuje stosunkowo krótkim atakiem kolki (np. kilkugodzinnym). Większe kamienie przemieszczają się znacznie wolniej (nawet kilka dni) lub mogą zatkać przewody, co wymaga interwencji chirurgicznej. Kamica nerkowa – leczenie Przy pierwszym ataku kolki nerkowej należy bezzwłocznie udać się do lekarza, podobnie gdy towarzyszą mu gorączka, dreszcze, intensywne wymioty lub krwiomocz. Natomiast osoby z rozpoznaną kamicą nerkową, gdy zauważą pierwsze objawy kolki, mogą same rozpocząć leczenie (po wcześniejszym ustaleniu postępowania z lekarzem). W chorobie, jaką jest kamica nerkowa, leki to przede wszystkim środki przeciwbólowe i leki rozkurczowe, które rozluźniają ściany dróg moczowych, ułatwiając tym samym wydostanie się kamienia. Należy także pić dużą ilość płynów, nawet 3-4 litry dziennie, co przyspieszy wypłukanie złogów. Jeśli objawy są bardzo nasilone i nie ustępują po kilku godzinach, należy udać się do lekarza, który zastosuje silniejsze leki oraz – jeśli zajdzie taka konieczność – podejmie decyzję o usunięciu kamieni. Kamica nerkowa – leczenie domowe, zapobieganie Po epizodzie kolki nerkowej należy wdrożyć odpowiednie postępowanie w celu zapobiegania kolejnym atakom. Warto wypracować sobie kilka prostych nawyków, które mają zapobiec tworzeniu się kolejnych złogów w nerkach i drogach moczowych. Picie dużej ilości płynów dziennie, takiej, by objętość wydalanego moczu wynosiła ok. 2 litry na dobę. Picie przynajmniej jednej szklanki płynu na noc. Dodatkową porcję warto wypić, gdy w nocy pojawi się potrzeba oddania moczu. Stosowanie leków na kamicę dróg moczowych dostępnych bez recepty, suplementów i herbat ziołowych o właściwościach moczopędnych, rozkurczających, przeciwzapalnych i odkażających – sprawdź Urosept. W schorzeniu, jakim jest kamica nerkowa, dieta ma także duże znaczenie. Zaleca się ograniczenie spożycia mięsa, produktów mlecznych, soli, kawy, herbaty, czekolady, orzechów, szpinaku, rabarbaru i buraków. Bez konsultacji z lekarzem nie powinno się przyjmować preparatów z witaminą D i wapniem. Ważna jest także profilaktyka chorób układu moczowego. Każda infekcja może być czynnikiem sprzyjającym kolce nerkowej, dlatego już przy pierwszych objawach należy rozpocząć odpowiednie leczenie. Udostępnij Atak kamicy nerkowej Kamica nerkowa, nazywana potocznie kamieniami nerkowymi, to obecność w drogach moczowych skrystalizowanych minerałów, których organizm nie był w stanie wydalić lub zneutralizować. Ich rozwój jest związany ze zmniejszoną objętością moczu lub zwiększonym wydalaniem związków mineralnych tworzących kamienie, przekraczającym tzw. próg rozpuszczalności. Złogi powstają w nerkach lub drogach moczowych i mogą nawet osiągać wielkość miedniczki nerkowej. W zależności od związków mineralnych, które je tworzą, można rozróżnić kamienie szczawianowe, cystynowe, moczanowe i fosforanowe. Najczęściej są one złogami szczawianów wapnia. Kamica nerkowa często jest przyczyną wystąpienia krwi w moczu (krwinkomocz lub krwiomocz) i może powodować ból w dolnej części brzucha, promieniujący do boku i pachwiny. Kto jest narażony na kamienie nerkowe? Kamica nerkowa może dotyczyć każdego, jednak najbardziej predysponowane są osoby z niektórymi chorobami lub przyjmującymi konkretne leki. Kamienie nerkowe częściej występują u mężczyzn niż u kobiet. Schorzenie rozwija się u pacjentów w wieku 20-49 lat, a u tych, którzy mają skłonności do wielokrotnych ataków kamicy, zwykle pierwszy raz pojawia się między drugą a trzecią dekadą życia. Zaobserwowano, że osoby, które miały więcej niż jeden kamień nerkowy, prawdopodobnie będą miały nawroty choroby. Czynnikiem ryzyka rozwoju kamicy nerkowej jest historia rodzinna: choroba występuje częściej u osób z przewlekle podwyższonym stężeniem kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia). Oprócz wrodzonej wady układu moczowego do przyczyn powstawania kamieni nerkowych zalicza się: nawracające zakażenia dróg moczowych, nadczynność przytarczyc, przyjmowanie niektórych leków, np. glikokortykosteroidów, moczopędnych, zobojętniających i zawierających wapń, środki alkalizujące, wykorzystywane w leczeniu wrzodów żołądka, przedawkowanie witamin C i D3 oraz wapnia, zbyt duże zagęszczenie moczu, spowodowane za małą ilością przyjmowanych płynów, choroby immunologiczne, szczególnie zapalne jelit (np. choroba Leśniowskiego-Crohna), dnę moczanową, powodująca przewlekłe zwiększenie ilości kwasu moczowego we krwi i moczu, przewlekłe choroby, takie jak cukrzyca i nadciśnienie tętnicze krwi, hiperoksaluria, czyli nadmierne wydzielanie kwasu szczawiowego z moczem. Bardzo często czynniki przyczyniające się do kamicy nerkowych występują łącznie. Objawy kamicy nerkowej Zazwyczaj kamienie nerkowe nie dają żadnych objawów, aż do czasu wystąpienia kolki nerkowej, gdy kamień zablokuje naturalne drogi odpływu moczu. Bólowi mogą towarzyszyć nudności i wymioty, bolesne wzdęcia brzucha i pocenie się, które są efektem podrażnienia autonomicznego układu nerwowego. Przez wielu pacjentów ból towarzyszący kolce nerkowej jest określany jako najgorszy ból w życiu, porównywalny z bólem porodowym. Kamienie nerkowe wywołują charakterystyczny krwiomocz. Jeśli kamicy nerkowej towarzyszy infekcja dróg moczowych, to mogą się pojawić gorączka i dreszcze. Czasami z powodu kamicy mogą wystąpić problemy z oddawaniem moczu, parcie na pęcherz oraz ból prącia i jąder. Kolka nerkowa – objawy Objawem kamicy nerkowej jest kolka nerkowa. Większość chorych zgłasza silny ból o nagłym początku, narastający w ciągu kilku minut lub godzin, W zależności od miejsca uwięźnięcia złogu ból może być umiejscowiony w okolicy lędźwiowej, pachwinie, mosznie u mężczyzn, wargach sromowych większych u kobiet lub górnej części uda. Często jednak lokalizacja jest trudna do określenia. Zmiana pozycji ciała nie łagodzi bólu, który nasila się falowo a jego natężenie może się zmniejszać lub zwiększać. Pacjent nie potrafi znaleźć pozycji przynoszącej ulgę i często wije się z bólu. Diagnozowanie kamicy nerkowej Rozpoznanie kamicy nerkowej stawia się na podstawie charakterystycznych symptomów, badania ogólnego moczu i po wykluczeniu innych możliwych przyczyn bólu jamy brzusznej lub bólu lędźwiowego. W celu potwierdzenia diagnozy lekarz (najczęściej urolog lub nefrolog) zwykle zleca wykonanie badania ultrasonograficznego (USG). Przeglądowe RTG brzucha może uwidocznić złogi nieprzepuszczalne dla promieni rentgenowskich i – razem z USG – jest wstępnym badaniem obrazowym u chorych z kolką nerkową w wywiadach. W razie wątpliwości diagnostycznych wykonuje się spiralną tomografię komputerową (TK) nerek, moczowodów i pęcherza moczowego bez podania środka cieniującego. Należy pamiętać, że TK naraża pacjentów na znaczne promieniowanie. Dlatego najpopularniejsze jest badanie ultrasonograficzne w połączeniu z urografią, która pozwala określić rodzaj kamieni. Kamica nerkowa – lek, który pomoże W kolce nerkowej podawane są silnie działające leki przeciwbólowe, najlepiej w postaci czopków, i leki rozkurczowe. W większości przypadków nawet całkiem duże kamienie nerkowe (do 6 mm) udaje się usunąć z dróg moczowych samoistnie, spożywając duże ilości napojów i przyjmując odpowiednie leki – rozkurczające mięśnie gładkie moczowodu lub hamujące jego perystaltykę. Zwykle taki proces trwa około kilku tygodni. Chociaż nie ma sprawdzonych domowych sposobów, aby rozpuścić kamienie nerkowe, takie leczenie można rozważyć u pacjentów, którzy już przechodzili tę chorobę. Wówczas postępowanie ukierunkowane jest na kontrolę objawów i koncentruje się na piciu dużych ilości napojów, ponieważ kamienie potrzebują czasu, aby przejść przez drogi moczowe. Kamica nerkowa – leczenie zabiegowe Jeśli kamienie nie zostaną samoistnie wydalone, stosuje się litotrypsję, czyli zabieg polegający na ich rozbiciu. W zależności od wielkości, umiejscowienia i rodzaju złogu może to być litotrypsja falami uderzeniowymi generowanymi pozaustrojowo (ESWL), ureterorenoskopia (URS) lub przezskórna nefroloitotrypsja (PCNL). Obecnie bardzo rzadko wykonuje się klasyczny zabieg chirurgiczny, jeśli inne metody leczenia nie są skuteczne. W niektórych zawodach (np. piloci linii lotniczych) wymagane jest całkowite usunięcie kamieni z dróg moczowych, zanim pacjent będzie mógł powrócić do pracy. Warto też rozważyć interwencję zabiegową, gdy mamy zaplanowane ważne wydarzenia rodzinne lub towarzyskie czy też wakacje w egzotycznych miejscach. Niezwykle istotna w leczeniu kamieni nerkowych jest dieta. Specjalista dobiera zalecenia zgodnie z typem kamicy. Zwykle polecane jest wykluczenie pewnych produktów, np. ciężkostrawnego mięsa, kawy, czekolady czy kakao, oraz ograniczenie spożycia soli. Należy pamiętać o piciu dużej ilości płynów – co najmniej 2 litrów dziennie. Nerki są narządem parzystym odpowiedzialnym za wydalanie produktów przemiany materii, wody i elektrolitów (potasu, sodu, wapnia) z moczem. Ich ostre lub przewlekłe uszkodzenie doprowadza do przejściowego (czasowego) lub trwałego pogorszenia czynności. Główną jednostką nerek odpowiedzialną za czynność filtracyjną (oczyszczanie) są kłębuszki nerkowe (ryc.). Podstawowym składnikiem kłębuszka nerkowego jest jego błona filtracyjna, której zadaniem jest filtrowanie krwi i usuwanie do moczu nagromadzonych w organizmie substancji oraz wody. W przypadku prawidłowej czynności nerek, błona filtracyjna zatrzymuje we krwi człowieka wszystkie niezbędne składniki, w tym białko, dlatego w prawidłowym wyniku badania ogólnego moczu białka nie ma. Kłębuszkowe zapalenie nerek (KZN) to grupa chorób, u podstawy których leży uszkodzenie błony filtracyjnej kłębuszków nerkowych, która zaczyna przepuszczać do moczu białko i krwinki czerwone. Może to być następstwem zakażeń wirusowych lub bakteryjnych. KZN może mieć także tło genetyczne. Przebiegać może w sposób „ostry”, krótkotrwały, najczęściej związany z infekcjami (np. po paciorkowcowym zapaleniu gardła) lub w sposób przewlekły, doprowadzając w niektórych przypadkach do trwałego uszkodzenia nerek. Ryc. Schemat kłębuszka nerkowego Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek Co to jest ostre kłębuszkowe zapalenie nerek i jakie są jego przyczyny? W porównaniu z osobami dorosłymi dzieci chorują znacznie częściej na ostre kłębuszkowe zapalenie nerek. Stwierdza się je częściej u chłopców niż u dziewczynek. Szczyt zachorowań przypada na wiek szkolny (7–10 lat), rzadko chorują dzieci poniżej 3. roku życia. Ostre kłębuszkowe zapalenia nerek stanowią ok. 10–15% wszystkich typów kłębuszkowych zapaleń nerek i stwierdza się je od 2-5 zachorowań / 100 000 dzieci rocznie. Najczęściej ostre kłębuszkowe zapalenie nerek poprzedzone jest infekcją górnych dróg oddechowych lub skóry. Główną rolę w powstaniu ostrego popaciorkowcowego kłębuszkowego zapalenia nerek odgrywają kompleksy immunologiczne (odpowiedź organizmu na zakażenie), które uszkadzają błonę filtracyjną kłębuszka, czego wynikiem jest pojawienie się białka i krwinek czerwonych w moczu. Jak się objawia ostre kłębuszkowe zapalenie nerek? Najczęściej choroba rozpoczyna się od pojawienia obrzęków zlokalizowanych na twarzy (opuchnięte oczy po śnie) lub w okolicy kostek na nogach, a także krwiomoczem. Mocz może mieć kolor czerwony lub ciemno-brunatny. Dzieci na ogół nie gorączkują w tym okresie. Zmiany te pojawiają się 5–21 dni po zapaleniu gardła i górnych dróg oddechowych lub 3–4 tygodnie po zapaleniu skóry. Po ok. dwóch tygodniach krwiomocz przechodzi w krwinkomocz (zmiany widoczne jedynie w mikroskopie). Obrzęki stwierdza się prawie u wszystkich chorych. Obrzęki mogą się utrzymywać do dwóch tygodni od rozpoczęcia choroby i związane są zatrzymaniem w organizmie wody i sodu. Dziecko skarży się na bóle brzucha, wymioty, bóle głowy, jest apatyczne, ma gorszy apetyt. Zmianom tym często towarzyszy nadciśnienie tętnicze. W rzadkich przypadkach, przy znacznie podwyższonych wartościach ciśnienia tętniczego krwi, może dochodzić do tzw. kryzy nadciśnieniowej przebiegającej z drgawkami. W niektórych przypadkach dochodzi do znacznego zmniejszenia ilości produkowanego moczu, aż do wystąpienia ostrej niewydolności nerek z bezmoczem włącznie. W przypadku zmiany zabarwienia moczu, pojawiających się obrzęków twarzy lub kostek należy niezwłocznie udać się do lekarza. Jak lekarz stawia diagnozę? Badania laboratoryjne Podstawowym badaniem laboratoryjnym jest badanie ogólne moczu, które zawsze należy wykonać w przypadku podejrzenia ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek. Charakterystyczne odchylenia w tym badaniu to: krwinkomocz mikroskopowy (czyli obecność w moczu krwinek czerwonych w ilości niezauważalnej gołym okiem, ale stwierdzanej w badaniu mikroskopowym), który jest stałym objawem choroby (od obecności kilku krwinek czerwonych – erytrocytów; świeżych i wyługowanych, do całego pola widzenia pokrytego gęsto warstwą erytrocytów w przypadku krwiomoczu), białkomocz – ilość białka traconego z moczem w ciągu doby na ogół nie przekracza 3 gramów, obecność w osadzie tzw. wałeczków szklistych lub szklisto-ziarnistych, rzadko leukocytów (białych ciałek krwi). W badaniu krwi stwierdza się: obniżenie składowej C3 dopełniacza (komplementu) i aktywności hemolitycznej dopełniacza (CH50) wzrost miana ASO (antystreptolizyna O) powyżej 200 IU miernie nasiloną niedokrwistość w połowie przypadków zwiększenie stężenia immunoglobuliny IgG. Inne badania W każdym przypadku podejrzenia ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek należy zmierzyć ciśnienie tętnicze a następnie mierzyć je 3–4 razy na dobę. W badaniu USG obraz nerek nie jest charakterystyczny. W znacznej większości przypadków nie ma konieczności wykonywania biopsji nerki. Biopsję wykonuje się jedynie w przypadku długo trwającego oddawania małej ilości moczu w celu różnicowania z ostrą niewydolnością nerek lub gwałtownie postępującym kłębuszkowym zapaleniem nerek. Na czym polega leczenie? Leczenie ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek jest najczęściej leczeniem objawowym, prowadzonym w szpitalu, polegającym na podawaniu antybiotyków (głównie antybiotyki z grupy penicylin), zapewnieniu choremu spokoju i wypoczynku oraz leczeniu nadciśnienia tętniczego i moczopędnego (odwadniającego). W przypadku, gdy białkomocz jest duży podaje się dziecku wlewy 20% roztworu albuminy ludzkiej. Gdy dziecko długo nie oddaje moczu, a obrzęki narastają lekarze mogą rozważyć leczenie nerkozastępcze (dializy). Po wypisie ze szpitala należy okresowo (raz na dwa tygodnie) kontrolować badanie ogólne moczu. W przypadku długo utrzymujących się zmian w moczu (krwinkomocz, białkomocz) należy skontaktować się z nefrologiem dziecięcym. Czy możliwe jest całkowite wyleczenie? Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek jest chorobą o ostrym przebiegu, ale dobrym rokowaniu. Większość objawów ustępuje całkowicie w przeciągu kilku tygodni lub miesięcy. Nawroty choroby należą do rzadkości. Należy jednak pamiętać o okresowych badaniach moczu (raz na kwartał) oraz pomiarach ciśnienia tętniczego. Przez co najmniej rok po przebytym ostrym kłębuszkowym zapaleniu nerek dziecko powinno być pod opieką Poradni Nefrologicznej. Przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek Co to jest przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek i jakie są jego przyczyny? Przyczyną powstania przewlekłych postaci kłębuszkowego zapalenia nerek są zaburzenia w mechanizmie immunologicznym dziecka. W wyniku odpowiedzi organizmu na zakażenie powstają przeciwciała przeciwko antygenom kłębuszków nerkowych oraz złogi immunologiczne, które odkładają się w naczyniach lub w nerkach i uszkadzają błonę filtracyjną. Przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek może być chorobą pierwotną (dotyczy jedynie nerek) lub wtórną do zmian chorobowych w innych narządach (np. wirusowe zapalenie wątroby, choroby układowe, nowotworowe, uszkodzenie polekowe). U dzieci dominują przewlekłe zapalenia kłębuszków nerkowych o charakterze pierwotnym. Przebieg choroby jest bardzo różnorodny i zależy od typu kłębuszkowego zapalenia. U większości dzieci stwierdza się białkomocz, krwinkomocz i obrzęki. W części przypadków dochodzi do kolejnych nawrotów choroby, np. wywołanych infekcją górnych dróg oddechowych. O rozpoznaniu poszczególnych typów kłębuszkowego zapalenia nerek decyduje jedynie biopsja nerki. Jest ona o tyle ważna, że różne typy KZN mogą przebiegać ze zbliżonymi do siebie objawami, a od typu choroby uwarunkowane jest specyficzne leczenie choroby. Jak się objawia przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek? Kłębuszkowe zapalenie nerek objawia się najczęściej białkomoczem, i obrzękami, niekiedy krwinkomoczem lub krwiomoczem. Początkowy przebieg może być skryty bez uchwytnych objawów klinicznych. Dziecko może być apatyczne, skarżyć się na brak apetytu. Stopniowo mogą się pojawiać obrzęki zlokalizowane na twarzy w okolicy oczu, zwłaszcza po śnie, na podudziach w okolicy kostek lub obrzęki widoczne na całym ciele dziecka. Dziecko szybko przybiera na wadze mimo słabego apetytu. Obrzęki można stwierdzić uciskając nóżkę dziecka w okolicy kostki. Przy obrzękach pozostaje po ucisku „dołeczek” - mały przy niewielkich obrzękach i głębszy przy obrzękach masywnych. U dzieci od 1. do 12. roku życia najczęstszym typem KZN jest tzw. idiopatyczny zespół nerczycowy. Występuje z częstością 2–7 zachorowań rocznie/100 000 dzieci poniżej 15. roku życia i stwierdza się go u ok. 75% dzieci z pierwszym rzutem zespołu nerczycowego. U dzieci młodszych 2–3 razy częściej stwierdza się go chłopców niż u dziewczynek. Najwięcej zachorowań notuje się do 6. roku życia. Typową cechą idiopatycznego zespołu nerczycowego jest jego nawrotowość. W przypadku wystąpienia obrzęków, (np. trudności z założeniem bucików, szybkim przyrostem ciężaru ciała) należy pilnie skontaktować się z lekarzem. Jak lekarz stawia diagnozę? Podstawowym badaniem jest badanie ogólne moczu. W przypadku stwierdzenia obecności białka w moczu konieczna jest ponowna kontrola po upływie 1-2 dni celem oceny, czy straty białka narastają. Jeżeli lekarz zdecyduje należy wykonać dobową zbiórkę moczu. Wykonuje się ją poprzez zbieranie każdej porcji moczu przez całą dobę i zlewanie do pojemnika, żeby ocenić ile białka traci dziecko. W przypadku stwierdzenia wydalania białka w ilości przekraczającej 50 mg/kg mc./dobę mówimy o białkomoczu nerczycowym. W badaniach krwi należy ocenić stężenie albumin, białka całkowitego, mocznika, kreatyniny, wapnia, cholesterolu. Ocenić należy także układ krzepnięcia, gdyż wystąpienie zespołu nerczycowego usposabia do występowania „nadkrzepliwości” krwi, co może skutkować zatorami w naczyniach krwionośnych. Podstawowym badaniem jest biopsja nerki. Biopsja nerki polega na pobraniu niewielkiego fragmentu nerki. U dzieci starszych (powyżej 6.–7. rż.) wykonuje się biopsję igłową w znieczuleniu miejscowym pod kontrolą obrazu USG. Dziecko przed biopsją pozostaje na czczo. Przed biopsją konieczne jest wykonanie badania układu krzepnięcia. Biopsję można wykonać jedynie u dzieci szczepionych na WZW B (po kontroli miana przeciwciał). Gdy miano przeciwciał jest poniżej miana ochronnego rodzice powinni doszczepić dziecko dostępną szczepionką przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby B (WZW B). W przypadku dzieci młodszych( do 6 roku życia) konieczne jest wykonanie znieczulenia celem pobrania wycinka nerki. Przed wykonaniem badania biopsyjnego rodzice dziecka proszeni są o wyrażenie zgody na zaproponowane badanie. Jak każde badanie inwazyjne, biopsja nerki w niewielkim odsetku obarczona jest powikłaniami głównie krwawieniem i powstaniem krwiaka w okolicy nerki. Po wykonanej biopsji dziecko powinno leżeć na plecach przez następne 12 godzin, by zmniejszyć ryzyko powstania krwiaka. U większości dzieci z pierwszym rzutem zespołu nerczycowego nie ma konieczności wykonywania biopsji nerki, ponieważ (jak wynika z badań) – występują tu przede wszystkim tzw. zmiany minimalne. Oznacza to, że w zwykłym mikroskopie struktura nerki wygląda prawidłowo, a nieprawidłowości widać dopiero w wielokrotnym powiększeniu (w mikroskopie elektronowym). Ponadto istnieją wskazania do wykonania biopsji w sytuacji, gdy stwierdza się: nietypowy wiek dziecka w momencie ujawnienia się choroby (poniżej 1. rż. lub powyżej 12. rż.), oporny lub zależny od leczenia zespół nerczycowy, konieczność sprawdzenia zmian miąższu po wieloletnim leczeniu i przy stwierdzanym pogorszeniu czynności nerek. Na czym polega leczenie? Początek leczenia na ogół przeprowadza się w szpitalu. W przypadku zespołu nerczycowego z dużymi obrzękami w leczeniu stosuje się glikokortykosteroidy w postaci dożylnej (metyloprednizolon od 3 do 12 „pulsów”) lub doustnej (prednizon) jeżeli straty białka nie są duże i nie towarzyszą mu nasilone obrzęki. Powszechnie uznanym standardem leczenia pierwszego rzutu zespołu nerczycowego jest 6-miesięczna kuracja glikokortykosteroidami w zmniejszających się dawkach. Schematy te są modyfikowane w przypadku stwierdzanej steroidozależności lub oporności. Definicje tych stanów przedstawiono w tabeli. Zarówno w przypadkach nawrotowości, steroidozależności, jak i oporności u dzieci z zespołem nerczycowym stosuje się inne leki, takie jak: cyklofosfamid - podawany do 3 miesięcy, chlorambucyl – podawany do 3 miesięcy, cyklosporyna A stosowana latami lub mykofenolan mofetylu stosowany co najmniej przez 1 rok. Podawanie wymienionych leków wiąże się ze swoistymi objawami niepożądanymi poszczególnych preparatów. Termin Definicja steroidowrażliwość wystąpienie remisji (brak białka w moczu) w czasie pierwszych 4 tygodni leczenia steroidozależność wystąpienie co najmniej 2 nawrotów w okresie zmniejszania dawki pierwotna steroidooporność brak reakcji na 8-tygodniowe leczenie wtórna steroidooporność oporność u chorego pierwotnie wrażliwego na kortykosteroidy Oprócz leczenia podstawowego (glikokortykosteroidy) prowadzi się leczenie objawowe mające na celu skorygowanie zaburzeń wynikających z masywnego białkomoczu. W przypadku znacznych strat białka ze zmniejszeniem stężenia albumin we krwi podaje się dożylne wlewy 20% roztworu albumin z leczeniem moczopędnym (furosemid). Prowadzi się leczenie odwadniające u chorych z obrzękami, wyrównywanie stężenia wapnia we krwi, zmniejszanie stężenia cholesterolu (statyny), profilaktykę przeciwzakrzepową oraz leczenie nadciśnienia tętniczego, jeżeli jest stwierdzone. Z powodu zmniejszonego stężenia wapnia podaje się preparaty wapnia i witaminy D3. Po opanowaniu białkomoczu dalsze leczenie można prowadzić w warunkach domowych. Podstawową zasadą leczenia dzieci z kłębuszkowym zapaleniem nerek wymagających długiej terapii, jest bezwzględne przestrzeganie zaleceń. Bardzo szkodliwe może okazać się samowolne zmniejszenie dawki leków lub ich całkowite odstawienie, np. w przypadku braku białka w moczu, bez wcześniejszego uzgodnienia tego z lekarzem. Może to wywołać nawrót choroby i ponowną konieczność hospitalizacji i leczenia dożylnego. Dotyczy to głównie prednizonu, cyklosporyny A lub mykofenolanu mofetylu. Podczas prowadzonego leczenia w domu konieczna jest okresowa kontrola moczu (badanie ogólne). Dzieci z KZN powinny być objęte opieką specjalistyczną nefrologiczną z okresową kontrolą w Poradni Nefrologicznej. W przypadku pojawienia się ponownie obrzęków należy bezzwłocznie skontrolować mocz i ocenić białkomocz oraz skontaktować się z lekarzem lub ośrodkiem leczącym dziecko. Należy pamiętać, że nawet banalna infekcja może wywołać nawrót zespołu nerczycowego (w tym nieleczone zęby w stanie zapalnym), czyli ponowne pojawienie się obrzęków i zmniejszenie ilości moczu. Konieczne jest wtedy ograniczenie podaży płynów by nie dopuścić do narastania obrzęków. Dzieci w okresie stosowania dużych dawek glikokortykosteroidów oraz leczenia immunosupresyjnego powinny unikać większych skupisk rówieśników, zwłaszcza w sezonie nasilonych infekcji. W przypadku szczepień należy pamiętać, aby nie podawać preparatów zawierających żywe drobnoustroje. Stosowanie dużych dawek glikokortykosteroidów i leków immunosupresyjnych może osłabiać skuteczność szczepionki, a samo szczepienie może wywołać nawrót choroby. Realizacja podstawowego kalendarza szczepień jest trudna i każdorazowo wymaga ustalenia z leczącym dziecko nefrologiem. Większość powikłań spotykanych w przebiegu zespołu nerczycowego jest związanych z wielomiesięcznym leczeniem glikokortykosteroidami (niskorosłość, otyłość, cukrzyca, zaćma, zmiany w gęstości kości) lub jest wynikiem znacznych strat białka z moczem (nadkrzepliwość, hipokalcemia, hipercholesterolemia). Czy możliwe jest całkowite wyleczenie? U 90% dzieci uzyskuje się remisję (brak białka w moczu) w pierwszym rzucie zespołu nerczycowego. U 20% tych dzieci nie stwierdza się nawrotów, u 40% nawroty występują rzadko, a u 30% stwierdza się częste nawroty przy zmniejszeniu dawki (steroidozależność). U 10% dzieci rozpoznaje się steroidooporność. Rokowanie w przebiegu zespołu nerczycowego zależy głównie od reakcji na zastosowane leczenie. Oporność na zastosowane leczenia stanowi czynnik ryzyka rozwoju niewydolności nerek. W ciężkim przebiegu należy się liczyć, że zespół nerczycowy jest chorobą na całe życie. U niektórych dzieci (w zależności od typu KZN) może dojść do rozwoju przewlekłej choroby nerek i w ok. 25% do schyłkowej niewydolności nerek z koniecznością leczenia dializami lub przeszczepieniem nerki. Kłębuszkowe zapalenie nerek uwarunkowane genetycznie Kłębuszkowe zapalenie nerek może być także chorobą wrodzoną. Jedną z postaci wrodzonego zespołu nerczycowego jest tzw. zespół fiński. Choroba ma ciężki przebieg i ujawnia się bezpośrednio po urodzeniu. Dzieci najczęściej rodzą się przedwcześnie, z dużym brzuchem i wiotkością mięśni. W wyniku bardzo dużych strat białka z moczem rozwijają się nasilone obrzęki oraz narasta ryzyko powikłań zakrzepowych i zakażeń. Jeżeli nie udaje się opanować straty białka konieczne jest usunięcie obu nerek i rozpoczęcie leczenia dializami (najczęściej dializa otrzewnowa). Po osiągnięciu masy ciała 7–8 kg wykonać można przeszczepienie nerki. W innych odmianach genetycznie uwarunkowanych zespołów nerczycowych przebieg nie jest tak dramatyczny. Objawy mogą się pojawiać w różnym wieku i są podobne do stwierdzanych w pozostałych typach KZN tzn, obrzęki, białkomocz, krinkomocz. Bardzo rzadko stwierdza się rodzinne występowanie KZN. Wspólną cechą zespołu nerczycowego o podłożu genetycznym jest oporność na stosowane leczenie przyczynowe. Kolka nerkowa powoduje silny atak bólu, przez ciężarne często mylony z silnymi skurczami porodowymi. Sama kolka nerkowa nie stanowi zagrożenia dla ciąży, ale kamica nerkowa, która jest jej przyczyną, wymaga leczenia i tym samym zapobiegania kolejnym atakom. Kolkę nerkową powodują kamienie, które w pewnym momencie zatykają kielichy w nerkach, miedniczkę lub same moczowody i tym samym blokują odpływ moczu. Podstawowym objawem kolki nerkowej jest silny rozdzierający ból, rozpoczynający się w okolicach lędźwiowych i promieniujący w dół brzucha lub w kierunku łopatek. Ból często określany jest jako silniejszy od bólu porodowego, więc jeśli występuje w trakcie ciąży, może mocno przestraszyć przyszłą mamę. Oprócz bólu, w trakcie kolki nerkowej zazwyczaj występują również wzdęcia, mdłości, częstomocz, dreszcze i gorączka. Kamica nerkowa – przyczyny Kamienie nerkowe mogą się pojawiać z różnych przyczyn. Najczęstszą jest nadmiar wapnia w moczu i zapalenie dróg moczowych. Kamienie mogą być następstwem chemioterapii, dziedzicznych zaburzeń nerek, chorób jelit, wad nerek lub efektem nadmiaru kwasu moczowego w moczu. Występowanie kolek staje się bardziej prawdopodobne w przypadku odwodnienia, zbyt dużej ilości witaminy D w organizmie, występowania kolek w rodzinie lub gdy w ciąży dopada nas infekcja dróg moczowych . Kolka nerkowa – postępowanie w trakcie ataku Gdy występuje kolka, najłatwiej jest zażyć lek rozkurczowy i przeciwbólowy np. No-spęi Paracetamol. Podczas ataku należy pić duże ilości wody, co może wspomóc wydalenie kamieni. Gdy ból jest silny i towarzyszą mu wymioty, gorączka lub inne uciążliwe dolegliwości – najlepiej udać się do szpitala, gdzie otrzymamy dożylnie silniejsze środki rozkurczowe. Do szpitala też należy jechać, gdy mamy wątpliwości, czy bolesny atak to rzeczywiście kolka czy może skurcze porodowe. Kolka nerkowa – leczenie i zapobieganie Ostry atak kolki nerkowej wymaga konsultacji z lekarzem. Lekarz określi przyczynę kolki, ewentualnie wielkość kamieni i zaleci leczenie. Przy mniejszych kamieniach, organizm może je wydalić samodzielnie. W ciężkich przypadkach przeprowadza się operację usuwania kamieni lub rozbija się je ultradźwiękami. Takie operacje wykonuje się zazwyczaj po porodzie. Sama kolka nerkowa nie stanowi żadnego zagrożenia dla dziecka. Niebezpieczeństwo pojawia się, gdy ataki kolki nawracają. Kamica nerkowa sprzyja zakażeniu dróg rodnych, odmiedniczkowego zapalenia nerek, zahamowania pracy nerek, co może przyspieszyć nerkowej można zapobiegać – pijąc przez całą ciążę duże ilości wody, unikając przyjmowania nadmiaru wapnia, ograniczając spożywanie takich produktów jak: rabarbar, szpinak czy duże ilości mięsa. Nie należy również bagatelizować pierwszych objawów infekcji dróg moczowych i zgłaszać się po pomoc lekarską już po zaobserwowaniu pierwszych symptomów (świąd, ból i dyskomfort przy oddawaniu moczu). Witam serdecznie! Bardzo proszę i interpretacje wyników mojego 7 miesięcznego synka. Badanie było zlecone w związku ze złogami w nerce, dodam że syn jest wcześniakiem z 36 tc. Albumina g/l Fosfor w surowicy mg/dl Wapń w surowicy mg/dl Fosfataza alkaliczna 260 U/l Pozdrawiam! KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu Niewydolność nerek w cukrzycy Cukrzyca to choroba, która atakuje wiele organów, również nerki. Może współwystępować z ich niewydolnością. Sprawdź, co warto wiedzieć o niewydolności nerek w cukrzycy. Noe podała Pani norm obowiązujących dla laboratorium, co jest istotne. Dlatego nie można odnieść się do wyników. 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Wyniki badania krwi 7-miesięcznego dziecka – odpowiada Małgorzata Panek Co może oznaczać wysoki stan fosfatazy alkalicznej? – odpowiada Lek. Agnieszka Barchnicka Prośba o interpretację wyników morfologii – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Co oznaczają wyniki cholesterolu i kwasu moczowego? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Złogi w nerce a kamica – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Co znaczą zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej na podstawie zniekształconej główki? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Podwyższony poziom albuminy a możliwe przyczyny – odpowiada Lek. Tomasz Stawski Badania 1,5-rocznego dziecka w kierunku krzywicy – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Jak odczytać te wyniki badań przy nadciśnieniu? – odpowiada Lek. Katarzyna Szymczak Jaka jest interpretacja wyników kwasu moczowego i transaminazy alaninowej? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski artykuły Badania biochemiczne - osocze, profile, normy Badania biochemiczne krwi mają na celu ocenę skład Wapń całkowity - biochemia krwi, rola w organizmie, stężenie, badanie, norma Analiza krwi jest jednym z najbardziej znanych i n Proteinogram - charakterystyka, wskazania do badania, opis badania, normy, interpretacja wyników Białko jest niezbędne organizomi ludzkiemu do praw

złogi w nerkach u niemowlaka